| LOTGENOTEN | Deel 2 - Danny: Opgeven is geen optie. Alleen niet meer ten kosten van.

  Fulltime aan het werk
Mijn infarct bleek later door dissectie te komen, binnenste bloedvat gescheurd, buitenste nog heel. Wat volgde waren meer onderzoeken en revalidatie. Totaal 4,5 maanden revalidatie gehad van 4 x in de week. Revalideren liep voorspoedig, gelukkig was ik fysiek sterk en super positief. Na de maanden van revalideren ben ik aan het reintregreren begonnen op me werk terug naar oude functie. Geheel volgens plan van revalidatiearts als arbo arts. 

Binnen 4 maanden werkte ik weer 100% en ook nog eens promotie gemaakt. Alles voelde goed en oke, merkte wel dat veel dingen me meer energie kosten dan daarvoor maar ja dacht moet gewoon even wennen. Zag het als een blessure, en als je maar traint en probeert dan wordt het van zelf beter. Helaas het werd niet beter, in tegendeel zelfs het ging alleen maar berg afwaarts. En het vreemde was ik dacht dat het allemaal goed en super ging. 

Tot het gesprek met mijn manager: 
" Danny ik gun jouw een coach zodat je hulp krijgt bij je NAH. 
Diep van binnen was ik daar best blij mee
maar tegelijkertijd ook niet..
want ja dan heb ik straks echt iets. "


  Hulp van buiten af
Na de eerste kennismaking met begeleidster van Hersenz was het voor haar duidelijk, duidelijk een geval van NAH. Ik had het toen zelf nog niet door geen idee, wilde het zelf niet zien later werd bekend dat ik het zelf ook niet zie, signalen merk ik niet. Tot na een paar weken je lichaam en geest 1 beginnen te worden en het kwartje (zeg maar gerust hele dikke zware munt) viel. Ik zag zelf in dat het niet meer zo verder ging en dat ik hier ook niet zelf uit kan komen. Ik zit diep diep in het donkerrood en ik zie en merk het zelf niet. Ja voelde me wel eens moe maar sliep al maanden slecht. 1ste week van December 2016, gesprek met mijn begeleidster dat het zo niet langer kan advies stoppen met werken, die zelfde dag toevallig ook een gesprek met mijn manager, ook zij had gezien dat het zo niet langer meer kon. Als ik zo door zou gaan dan loopt het verkeerd af.


  
Mijn NAH heeft mij in de houdgreep
Vanaf december 2016 dus thuis in de ziektewet, wat ik al zo rot woord vindt (begeleidster heeft het herstelverlof gelabeld) maar ik had geen keus, als ik door zou gaan dan werd de rekening alleen aar duurder en duurder. Ik was opdat moment ook niet meer me zelf, niet de partner die je wilde zijn, niet de vader die je zou willen zijn, niet de vriend, niet de collega, ik was me zelf helemaal kwijt. 


Mijn NAH heeft mij in de houdgreep en die laat gewoon dingen gebeuren tegen beter weten in, verzetten heeft geen zin die NAH is zo sterk. 


Maar gelukkig was de hulp er, na vele uren praten, veel huilen en nog meer verdriet kon ik een aantal weken later beginnen met de groepsgesprekken en de eerste module van Hersenz. Voor mij is dit grip op energie geworden. Deze module heb ik nu bijna klaar en wat ben ik blij en trots dat ik deze hulp het aanvaard. Afgelopen maanden waren zwaar, taai en lastig, ik moes echt door de dikke modder heen en als je dan dacht dat je eruit was viel je weer keihard terug en kon je weer je best doen om eruit te komen. Maar sinds een paar weken merk ik het verschil.


  Langzaam leer ik mijn grens te bewaken
En nee de modder is nog lang niet weg maar wordt nu wel minder dik en soms is er alleen nog troebel water (al is dat voor korte duur nog). Heb nog veel hulp nodig maar stapje voor stapje ga ik voor uit en kan ik keuzes maken en leer ik om te gaan met mijn beperking. Ik leer om te gaan met mijn overprikkelingen (licht,geluid,geur), mijn constant moe zijn, mijn hyperfocus, mijn ontremming, mijn emoties, mijn concentratie, mijn angsten, mijn beperking , mijn NAH en langzaam aan leer ik mijn grens te bewaken al gaat dat vaak zat nog keihard mis. Maar ik ben trots waar ik nu sta binnen deze maanden van keihard werken want dat is het echt, elke dag weer, elke dag dat gevecht met je zelf, dat gevecht met je oude ik en je nieuwe ik. Maar het verschil is te merken thuis, in mijn rol als partner, in mijn rol als papa al zijn het kleine veranderingen ze zijn er wel. Tegelijk het besef dat het ook nooit meer zal worden hoe het was. Maar blijf positief, blijf het proberen, want waar de ene deur dicht gaat gaat er weer een nieuwe open.

Voor mijn infract zei ik altijd Opgeven Is geen optie ( mede door ziekte zoon).
En dat blijf ik nog steeds zeggen Opgeven Is Geen Optie alleen niet meer ten kosten van.
Nu bijna 2 jaar verder weet ik en heb ik het besef dat ik er nog lang niet ben en dat ik echt nog veel modder zal tegen komen maar ik weet ook dat het goed komt niet goed maar anders goed.
Goed met mijn NAH


Deel 1 niet gelezen?
Lees hem hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten